Mam is net overleden, en dat eist een enorme tol, het is hartstikke vermoeiend voor lichaam en geest. Zonder dat je het door hebt werkt dit door op allerlei lagen. Er komt niets uit mijn handen en mijn hoofd is een zeef. De tranen blijven stromen, ik hoef maar iets te ruiken of een herinnering op te halen en het is al mis. Ook met mijn lichaam is het mis. Lichaam en geest zijn toch een. Ik geloof dat je ziekte een conflict is met je geest die opgelost moet worden en dan via het lichaam naar buiten komt, zo ook met verdriet.
“sadness doesn’t want to be healed, it wants to be held”
Verdriet wil niet geheeld worden, het wil vastgehouden worden. Prachtige uitspraak. Ik ben nogal een optimistisch mens en heb al heel wat tegenslagen op mijn pad gehad, maar dan sta ik de volgende dag op, zet mijn schouders eronder en begin opnieuw. Dat werkt toch even anders met rouw, dat is er elke dag, wordt niet minder, het moet alleen een plekje krijgen en dat heeft tijd nodig. Dat vind ik nogal lastig, ik ben toch geneigd van mijn verdriet weg te lopen, bezig te gaan met van allerlei dingen zodat ik mijn verdriet niet hoef te voelen en afgeleid ben. We gebruiken rouw soms bijna als een werkwoord, we willen het verwerken en gebruiken,alsof iemand ergens regels heeft opgesteld voor hoe verwerken moet gaan. Ik ging uren lang zoeken op internet, hoe lang duurt rouwverwerking? Hoe moet ik ermee omgaan? De waarheid is, er is geen formule, je kunt rouw niet haasten, het duurt zo lang als het duurt. Het is een van de zeldzame ervaringen in het leven waarin de kloktijd er even niet toe doet.
Als je het wegjaagt, raak je afgesloten van jezelf, dan is het moeilijk om contact met anderen te maken en met jezelf, het lijkt alsof niemand je begrijpt en je raakt oververmoeid en down van het gevecht met jezelf. Als je het gaat delen en gaat leven met de ervaring, dan bestaat er een soort verstilling van de tijd, eenvoudigweg zijn en je diepste mens zijn voelen. Ik heb na het ikdoedrukdanvoelikniksgedrag nu de neiging om helemaal niets meer te doen omdat er domweg ook niks uit mijn handen komt. De truc is om het te doseren. Doe je werk en dagelijkse dingen in kleine beetjes en neem rust tussendoor. Ik kan nu rustig een half uur buiten op mijn bank zitten en kijken naar mijn konijn die de katten wegjaagt of de kip die veel geluid maakt vanwege haar gelegde ei, tijd doorbrengen met mezelf zonder afleiding.